O öğrenilmişliğin içinde yaşarken ve hiç dışına çıkmazken nerede durduğunuzu asla bilemezsiniz. Farklı bir şeyler olabileceğini ve farklı bir “ben”, farklı bir “biz” olabileceğini bilemezsiniz. İlle de çıkmanız lazım o mağaradan. 

Çıkış yolu bulamazsın. Oturup üzerinde düşünemezsin bile. Kimseye söyleyemezsin. Gidecek yerin yoktur.  Kol kırılıp yen içinde kalır.  Ama işte orda sen varsın. Yaşıyorsun.  Nasıl yaşamayı seçiyorsun?

İstanbullu olanlarsa, çevrelerinde gördükleri bu garip anarşik kalabalığa bakıp her dakika bu çok sevdikleri şehirden kaçma ve daha uygar bir yaşam sürme içgüdüsüyle savaşıyor.

Aslında evle olan o çekişmeli ilişkimi hiç düşünmemiştim bu zamana kadar. Bana kalsa insan ilk doğduğu evde yaşamalı.

Medyanın, büyüklerimizin, toplumumuzun bize koyduğu sınırların içinde hapsolup kalmak. Bana olan, hepimize olan buydu. Korkuydu

Belki de uyuyacak ve sessizce geçip gidiverecek. Ama zor olacağı kesin. Ruhumun bir parçasını da götürecek, kesin.

Hava kararıyordu. Akşamcılar yavaş yavaş masalara yerleşmeye başladılar, tanıdık selamlar alınmaya başlandı. Zamanıydı. Kalktım, omuzuna dokundum yavaşça. İçeriden bir şarkı duyuluyordu.

Sonra saçlarını omuzlarına saldı, sırları dökülmüş küçük aynadaki yüzüne baktı bir süre,  beyaz elbiseyi giydi, sedire uzandı, gözlerini kapadı.

Uzun bir yolculuk. Lokomotif seslerini ninni yaparak, trenin içinde koşuşturarak, burnumuzu pencerelere yapıştırarak, tünellere her girişte çığlıklar atarak gidiyorduk.

Akşam, buluşma saatim. Gözümün ucuyla karşıdaki aynı pencereye bakıyorum. Sonunda ışıklar yandı. Aynı loş ışık ve pastel tonlar. Sandalyemi pencereye yaklaştırıyorum ve merakla perdelerin aralanmasını bekliyorum.

Onlar tüm güzellikleriyle, hala beyaz kalan tüyleri ve güzelim gagalarıyla, masum, sakin, vapurların etrafında dolanıyor ve dalgalarda sallanıyorlar.

Onun bize verdiklerine değer vermeyen birileri tarafından yok edilmesine karar verilmişti. Suçsuz birini ölümle cezalandırmak gibiydi.

O maviyi beklediğim diğer akşamları düşüneceğim; yalnız, ya da paylaştığım. O maviyi bir başkasının da benim kadar sevip sevmediğini merak ettiğim, ama bunu şimdiye dek hiç sormadığım gelecek aklıma.